Disclosure: ยังไม่ติด COVID-19 เพียงเป็นการป้องกันตนเองเท่านั้น
แต่ตั้งวันที่ 8 กรกฎาคม 2564 ช่วง 5 โมงเย็นเป็นการเริ่มการกักตัวเอง “Self-isolation” โดยไม่ได้ติดโควิดแต่อย่างใด เพียงรู้สึกว่าข้างนอกมันไม่ปลอดภัย ประกอบการประกาศของรัฐบาลที่ขอให้ WFH ช่วงวันที่ 12 นี้ อันที่จริงก็ได้เกือบความเสี่ยงต่ำเป็นครั้งที่ 2 โดยครั้งหลังนี้ มีแม่ค้าร้านข้าวใกล้ที่ทำงานเสียชีวิตไปเพราะพี่โค (ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ) แล้วพี่ ๆ ที่ทำงานก็เป็นลูกค้าร้านนี้ แต่ไม่แน่ใจว่าได้ไปเจอกันหรือไม่ เลยกักตัวเองกันไป รวมถึงเราด้วยคน
ทำไมต้องกักตัวเองแค่ 7 วัน? เพราะการกักตัวเองคือไม่ได้ออกไปไหนเลย ไม่ได้ออกจากห้องเลย ทำอาหารกินเอง ไม่ได้สั่งบริการส่งอาหารใด ๆ แม้จะไปทิ้งขยะยังไม่ได้ไปเลย (วันนี้วันที่ 2 ของการกักตัว คิดว่าพรุ่งนี้หรือไม่วันที่ 4 คงต้องเอาขยะไปทิ้ง โดยไม่พูดคุยกับใคร แม้จะไปเอาพัสดุก็ยังไม่เอาเลย ฝากที่นิติไปก่อน) ว่าง่าย ๆ ไม่ได้เจอคนเป็น ๆ เลย
พอครบ 7 วันก็คิดว่าจะต้องไปซื้อของมาเติม (รวมถึงไปเอาพัสดุ) แล้วก็กักตัวเองต่ออีก 7 หรือ 10 วัน ตามที่ระยะของรัฐบาลกำหนด หลัก ๆ ที่ทำเพื่อรักษาชีวิตตัวเอง และช่วยระบบการแพทย์โดยไม่ไปเป็นผู้ป่วยเพิ่ม ทั้งนี้ทั้งนั้นก็จะพยามทำการใช้จ่ายตัวเองให้ปกติ เพื่อระบบเศรษฐกิจยังคงดำเนินต่อไปได้ การเก็บตังค์, การลงทุน และการใช้จ่ายก็พยามให้ปกติ เพียงแต่คงต้องเพิ่มอัตราส่วนเงินสำรองให้มากขึ้น
อีกเรื่องที่ต้องเขียนไว้ ตัวเราเองจัดว่าโชคดีที่หน้าที่การงาน ยังไม่จำเป็นต้องสัมผัสกับผู้คน ทำให้การทำ Self-isolation นั้นเป็นไปได้อย่างไม่ลำบากมากนั้น อย่างแม่ค้า – พ่อค้าต่าง ๆ ที่ต้องเห็นหน้ากันจริง ๆ เห็นใจพวกเขานะ ถ้าเขาไม่เสี่ยง พวกเขาก็ไม่มีเงิน สังคมเองก็จะลำบาก เพราะไม่มีใครขายข้าวให้
